कविता: समयको कठोरता

२०७५ श्रावण २१, सोमबार मा प्रकाशित ६ साल अघि

• नवराज रायमाझी

पीडाका बादलले छोपेका घामहरू
चन्द्रग्रहण लागेर छोपेका जुनहरू
सायद छट्पटीमा होलान् !
बक बसिसकेका आवाजहरू
मोतीबिन्दु लागेका हेराइहरू
सायद कसैको पर्खाइमा होलान् !
भोका तर अगाइसकेका पेटहरू
सम्झनाका यादगार अन्तिम भेटहरू
सायद चौबाटोमा तड्पिरहेका होलान् !
बसन्तको अभावमा खण्डहर बनेका चौतारीहरू
नचाहँदा नचाहँदै अन्योलमा छुटेका दौतरीहरू
सायद पश्चतापमा होलान् !

यी सब सङ्गेल्दै सङ्गेल्दै
हजारौं मनहरूको मनकुण्ड बनाउनु छ !
छट्पटी, पर्खाइ, तड्पाइ र पश्चतापलाई
प्रशोधन गरेर खुसीका धरहरा ठड्याउनु छ !
ताराको आत्महत्या पछि जन्मिएका दिनहरू
शून्य शून्य बनाई, डोलीसँगै अन्मिएका दिनहरू
शीर नै निमोठिएपछि अभावमा पलाएका पालुवाहरू
घमासान युद्धपछि हार्नेहरूबाट निस्किएका बालुवाहरू
श्रद्धाञ्जली पछिका सुन्दर कल्पनाहरू हुन् ।

त्यहि स्वर्णिम कल्पनाका शहरहरूमा
खुसी खोज्नुछ तिनै ओठका रहरहरूमा
समयले समयसँग केही माग्न सकेन,
हामीले समयसँग मागेछौं
त्यसैले त समय समय भएर बाँचिरह्यो !
निराशाका चुचुराबाट आशाका झण्डा फर्फराउँदै
अन्धकार समयमा सत्यताका अग्नि भर्भराउँदै
तृष्णाका उजाड मरूभुमीहरूमा
आँसुका टिलपिल तलाउहरूमा
भावनाका गहिरा संगमहरूमा
जीवनका अप्ठ्यारा घुम्तीहरूमा
बाल्नु छ शान्तिका दिपहरू !